გხედავ რომ ჩემთან ხარ ...
გელოდი რამდენ ხანს....
მაკოცებ, თვალების გადმომცემ მოკითხვას ....
ერთმანეთს სხეულით ვუყვებით ამბებს და...
ჰაერში ცხელა და სულში კი ომი გვაქვს ....


ვხედავ , რომ შენს ტუჩებს ღიმილიც დავატყვე..
თავს მორცხვად დახრი მოიხსნი ლენონს და ...
კიდეც გავიფიქრე " სადა ხარ აქამდე?
მაგრამ მართლაც ჯობდა! ჯობდა,რომ მელოდა"


საუბარს წყვიტავ და აღარც მაქვს სათქმელი
ხელების გადაწყვეტ უმიზნო შეხებას....
და მერე ვერ მივხვდი .. სად ? რატომ წახვედი...
და უცებ ვხვდები რომ მიწაც კი მეცლება....


მიგყავარ ხელით და კითხვებსაც არ ტოვებ.....
და ჩემში იწყება ეგოთა თარეში.....
შენს მკერდზე თავი კი ზღაპრის გმირს მაგონებს....
რამდენი გრძნობა დევს მაგ მწვანე თვალებში ....


ლოყებზე სიწითლე თვალებში დაბნება....
აპრილის ცხელ დღეში, მე კიდევ შემცივდა...
შენ როცა დაიწყე ტუჩების არავი ....
მიხვდი რომ იმ გრძნონას ვერავინ შეცვლოდა ....


წელზე ვგრძნობ ცხელ ხელებს , მანძილი მცირდება ....
ისე რომ ეს გული შენს პულსსაც დაითვლის....
მაშინაც მივხვდი , რომ გრძნობა არ იცვლება....
ასე რომ ოცნება არასდროს ჩაივლის .....


და წლები მიდიან , ბედნიერ წამებით ...
იმ პირველ შეხვედრის თარიღს თან ვატარებ....
შენ უკვე ჩემი ხარ, მაგ მწვანე თვალებით....
სიცოცხლის აზრს მაძლევ გონების წასვლამდე....



და ერთი თხოვნა მაქვს, ოცნებას დავარქმევ...
თითზე ბეჭედს და კაბაზე თეთრის ფერს....
ამ წამებს ვიფიქრე იმ თარიღს დავარქმევ....
ჩემმა ტუჩებმა შენი რომ შეიგრძნეს ...