უკვალოდ მიდის დროიის დინება,
უჩინარდება ჰორიზონტს მიღმა,
და ტოვებს მხოლოდ წარსულის ნაშთებს,
რის დავიწყებაც ვერ შესძლო ფიქრმა...

დროის დინებას ვებრძვით, სულ ვებრძვით...
რაა შედეგი? - კვლავ გულისტკენა;
არ დანებდები? - გამეორდება;
პერიოდულად ვით ფოთოლცვენა.

იქნებ ასეც სჯობს, ტკივილის ნაშთზე,
გამოცდილება ყვავის და ხარობს,
ალბათ ასეც სჯობს, ბედისწერაა,
ბნელ ლაბირინთში სავალ გზას სწავლობ...