ძველ თაროზე წიგნები დევს მიმდევრობით,
ბნელ ოთახში შემოიჭრა ჩუმი სევდა...
თვალებიდან ცრემლი მოდის გამეტებით,
ტკივილი კი სიმორცვესაც უკან ხევდა...
შიგნით მტკივა...თითქოს ცეცხლის მწვავდეს ალი,
ახლა ჩემთვის ცემაც არის ნეტარება.
ცრემლი ვერ სძრავს ამდენ ტკივილს, ისიც შრება
და ტირილსაც კვლავ ღიმილი ეპარება...
გამოვუშვი თიქთქოს სევდის მთელი ფენა,
მაგრამ განა ბევრი არის ზღვაში წვეთი?!
ეს ტკივილი მუდამ ჩემში იარსებებს
იმ უჩინარ, ღიმილიან მაშველსს ელის...