ვინ იცის ხეებს რამდენი კაცის ცოდვა დასდებია,
ტირიან ტოტები,დამნაშავედ რჩება ბუნება.
ვინ იცის ხეებზე ახლაც რამდენი თოკი ჰკიდია,
და მის ჩამომკიდს დღემდე,სადღაც ცეცხლი უკიდია.

დღემდე უკიდია,ბევრჯერ უტირია,არც კი უფიქრია,
როგორ განიცდიან ტკივილს,
როგორ დასტირიან საფლავს,
მაგრამ საფლავში ხომ კენოფატები სახლობს.

ბევრიც დღემდე აგონიას განიცდის,
დღემდე არიან მოხეტიალე პირიგრიმები,
ვერ ეხმარებათ ვერცერთი პრიორი,
და ატარებენ ისინი გულით სუიციდს.

ისევ ცოდვა დაედება ხეს,
ალბათ იტირებენ გამხმარი ტოტები,
ეს შეიძლება ხვალ მოხდეს,
ან კიდევ,დღეს!

გამვლელმა უეცრად შენიშნა ცხედარი,
მიუახლოვდა,სურდა გადარჩენა,
მაგრამ აზრი უკვე აღარ ჰქონდა.
სხეული თბილი,კანისფერი თითქოს ცოცხალი.

ჟანდანმერია წამებში დაცვივდა,
გამომძიებელი საქმეს იძიებს,
ამასობაში სხეულიც გაცივდა,
ყმაწვილი დღეიდან საფლავში იძინებს.

ოჯახში ამბავი ჯერ არ იციან,
ოხერი სიცოცხლე მათთვისაც მორჩა,
გამომძიებელმა წაიღრიალა,
სახეზე გადააფარეთ,ახალგაზრდა მოკვდა!