ფერმკრთალდება შენი ჩრდილი კართან, მელოდიაც ჰარმონიას კარგავს,
უიმედო მონატრება ბართან ალკოჰოლის სურნელებას ქარგავს,

სანიმუშო მადლს ანიჭებს ძველი მოლოდინი ამ უაზრო ეგოს,
მე კი ისევ მარტოობას ველი, რომ ოცნებებს არაფერი ევნოს,

შემომრჩება ერთადერთი ჟინი შენი ლაღი სილუეტის ხილვის,
ძველებურად გამიღიმებს ჯინი, სულ მუდამ რომ გრძნობებისკენ ილტვის...

ოცნებებში ჩვენს მომავალს ვხატავ, აწმყო ისევ მეჩხირება თვალში,
ჩემ მოგონილ ისტორიას ვკარგავ დღეს ჩემსავე გამოგონილ ფარსში,

მინდა ტრფობის ხასიათი მეყოს, რომ არ შევსვა მათრობელა საკე
და გრძნობებს რომ მოთმინება ეყოს, კვლავ მიღიმის დაღვრემილი სარკე!

მეპარება ჟრუანტელი ხმაში, თითქოს გული ძველ მეგობრებს იხმობს,
მარტოობის ჭაღარაა თმაში, წარმოსახვა დიდ განთიადს ითხოვს,

გაუგონრად უხერხული გრძნობით მეორდება საუკუნის მარში,
მეც გიყურებ უჩვეულო ნდობით და გრძნობებიც იფანტება ქარში,

ფერმკრთალდება შენი ჩრდილი კართან, მელოდიაც ჰარმონიას კარგავს,
თავს ვიმართლებ მე საკუთარ თავთან, რომ ეს ყოფა ჩემს ცხოვრებას არ გავს!