მქონდა პერიოდი გრძნობით გაგიჟების
სულის შეკვრამდე უღმერთო მონატრების
როცა სიახლოვე იყო არნახული
შერწყმა სულების, ახლართვა ერთმანეთში...
ეს არ ყოფილა უბრალო სიყვარული,
უბრალო გაგიჟება, გრძნობების ქარტეხილი...
იყო ყველაფერი შექმნილი არაფერში
და მაინც ნამდვილი გრძნობების პარაკლისი...
ისე მოდიოდა თითქოს მშორდებოდა,
მე კი უჩვეულოდ ვგრძნობდი მჭირდებოდა...
ისე ვეჩვეოდი რომ ეს მაშინებდა,
მასზე დამოკიდებული ფიტულა მერქვა...
დღეს კი არ ვიცი უკვე რა დღეა
როდის მოესწრო ჩემში ცვლილება...
თითქოს მარტივით ცვალებადი გახდა გრძნობები,
თითქოს სამყარომ შეიცვალა წამში ფერები...
გავუშვი, გავშორდი, თითქოს დავივიწყე...
თუმცა ვიცი, დროებითი შვებით შევიმოსე...