როდემდე გასტანს უფალო,
ყოფა ფუჭი და ამაო,
ან სუსტი მხრებით ეს ჯვარი,
როდემდე უნდა ვატარო.
რამდენს გავუძლო მითხარი,
რამდენი ცრემლი დავთვალო,
სად არის, რატომ არ მოსჩანს,
დაპირებული სამყარო.
იმ გზით დავდივარ შენ რომ გსურს,
მაგრამ იმედი არ მათბობს.
გთხოვ მიპასუხე უფალო,
ბედნიერება სად სახლობს,
შენი პასუხი არ მესმის,
ალბათ არაფერს არ ამბობ,
სულზე კი სუსხი მეხვევა,
ვეჭვობ, საერთოდ არ მწყალობ.
მარტო ვარ ღია სარკმელთან
და სიყვარულთან ვკამათობ.
ვარსკვლავი წყდება და მტკივა,
რომ აღარაფერს არ ვნატრობ.
დავცარიელდი მგონია,
ცაც გათენებას არ ჩქარობს,
ტკივილი ფიქრზე გადაწვა,
ჩემს დაღლილ გულს, რომ დარაჯობს,
მერე ვიღაცა შემეხო,
ჩემი ფიქრები გაათბო,
დამპირდა, რომ იქ მიმყვანს,
სადაც არავინ არ დამთმობს,
სადაც იმედი მომელის
და მზის სურნელი დამათრობს,
სადაც უფალთან არავის,
არაფერი აქვს სადაო.
ვიგრძენი აღარ მციოდა,
ვიღაცამ, თითქოს გაათბო
გული, რომელშიც ვიპოვნე,
ბედნიერების სამყარო.