თუ ხმას ვერ გაწვდენ დილეგში,
ჩაის მოგიტან ლოგინში.
ცუდს ნუღარ ეძებ ლოდინში.
ისევ და ისევ ბოდიში.

დარდით დავსებულ თვალებში,
ცრემლს ბორკილებით ვაოკებთ,
ამდენ უზნეო, მთვრალებში,
ამდენ მწუხარე ქალებში,
შენ და მე ბევრჯერ ვაკოცებთ.

კვლავაც უკვალოდ ვაოცებთ,
ვიცი ბრბოსა და ერისკაცს ,
მაგრამ ფიქრები მომდევნო,
ელის მშველელს და ელის კაცს .

შენთან ვიქნები მანამდე ,
სანამ სრულყოფას შეიცნობ ,
შენი ფიქრები გამანდე ,
ღმერთი მიცნობს და შენ მიცნობ.

შენ ფიქრობ, რომ შენს გარშემო,
ხალხი ქაოსით ამაყობს,
მოსავალს ყველა შესტირის.
დროზე კი არავინ ამყნობს.

მე კი მოგიგებ სულელო:
შენთვითონ ნერგი ვერ დარგე
და ამდენ სულებს რო,
რჩევას აძლევ და უთითებ
რომ გკითხონ შენ რას იქმნიო?
შენს პასუხს რაღას უპირებ?

შენ სიბნელეში იღვიძებ,
იძინებ მთვარის პირეულს,
ვიღაც აბრაგმა მზის კალთა,
მოგპარა ღამის მილეულს.

მიწის ქვეშ გვირაბს პოულობ,
ფიქრებთან ერთად იხრწნები,
თუ არ გიშველე დროულად,
მუდამ ასეთი იქნები .

დროდადრო მზეს ამოხედავ ,
მუქი სათვალით, ფრთხილად.
შეხედავ და ხედავ:
არ ვარგიხარ შვილად
და გარბიხარ მშვიდად,
შაბათს იქმნი შვიდად,
არც გადარდებს დიდად.

შიში, დარდი, სევდა,
ალბათ სულ თან გდევდა
და ვერც ძმა და დედა
ვეღარც სხვა, ვეღარც მე და
ვეღარც მედდა, ღმერთიც ვეღარ ბედავს
შველას.
ნუ გგონია ვეტყვი ყველას...