დავიჯერებდი უბრალო სიტყვებით გამოთქმულ აზრებს
და ჩემს ნააზრევს,
უფსკრულის პირას მდგართაგანი ვარ, რომელიც არ ხტება
შიშით თუ დაბლა რა დახვდება.

გველად ვიქეცი, აკრძალულ ნაყოფს, რომ შევწვდი მაშინ
და შევცდი მაშინ,
ცოდვა უცოდველთ შეაცდენთ მალე, ხალხთა თვალს შესწევთ იცნონ ეს ქცევა
რაც ერთ დროს შეხვდათ, ადამს და ევას.

წაბილწეს სულნი, პასუხს ვერავის სხვას ვეღარ მოვთხოვთ,
ჩვენ თავებს მხოლოდ,
გადავასახლებთ სადღაც შორეულ კუნძულს
და აღმოვაჩენთ სხეულს ჯვარზე მილურსმულს.

ჩვენ კაცთა მოვცა დიდება, გვაქვს უთვალავი ნახატი
ზუსტად მე როგორც დავხატე,
ძალაუფლებას ხელში ვიგდებთ და სხვა გვავიწყდება წამსვე,
არადა ვზრუნავდით აქამდე მასზე.
ე.მ.
30 დეკემბერი 2016 15:14

არა.. სიკვდილის წინ არ არის შესაცოდი ადამიანი. არ უნდა შეგეცოდოს. ყველაზე საბრალო მაშინ ხარ, როცა სახლში მისულს შინიდან არავინ გამოგეგებება და არ მიგიკრავს გულზე. არ გაგრძნობინებს, რომ უყვარხარ...