უშენობისგან დაცლილ სხეულში
ვხედავ ივსება სული ტკივილით...
ნელ-ნელა ანგრევ ბედნიერებას
რომელიც თავად სცადე და შექმენი...
რამდენჯერ გითქვამს, რომ შენ შეძლებდი...
დროდადრო ჩემში არსებულ ტკივილს,
რომ ეცდებოდი და გააქრობდი...
გახსოვს?! მითხარი:
„გჯეროდეს ჩემი...
მე არასოდეს არ მიგატოვებ...
სხვისმიერ შექმნილ უბედურებას
ბედნიერებით გაგიფერადებ...“
გახსოვს ხატის წინ ფიცი დავდევით...?
პირველად მაშინ „ჩვენი“ ვიწამე...
მრავალ ჭირნახულ მოხუც ბებიას
მახსოვს ვედრებით უთხარი,
უფლის წინაშე ჩემთვის ელოცა...
რომ შენთვის ძვირფას თმახვეულ გოგოს
აღარასოდეს აღარ ტკენოდა...
მახსოვს ცრემლები როგორ მახჩობდა...
მინდოდა რწმენა შენდამი
უფრო და უფრო გამღრმავებოდა...
გრძნობამ იმატა შენს თავს ვფიცავარ
მოყოლებული იმ წყეულ დღიდან...
როცა დაბრუნდი და დამარწმუნე
რომ ჩვენ ერთმანეთის გვერქვა ბედისწერა...