ყოველი დღის ბოლო ასეთია

ყოველი დღის ბოლო ასეთია. სამსახურიდან გვიან მოვდივარ, დაღლილი, თუმცა სახლის იდილია მიხმობს და კორპუსის დანახვისთანავე ვგრძნობ მძაფრ სურვილს კარი შევაღო და მყუდროდ მოვეწყო.

ყოველი ოცდამეერთე (თავი მეხუთე/პირველი ნაწილის დასასრული)

კულისებიდან გამოვდივარ და ბართან დაკიდებულ საათს, არ ვუჯერებ, უკვე თერთმეტი დაწყებულა და სესილი ისე გაქრა აქედან, ვერც კი შევამჩნიე. ვხვდები, რომ რაღაც არ უნდა იყოს რიგზე.ლიზას გავხედე და გალეწლი მთვრალია

ყოველი ოცდამეერთე (თავი მეოთხე)

კარზე ბრახუნია. ოთახიდან შეშინებული გამოვარდი და დედას შევხედე რომელსაც, სადაცაა, შიშისგან გული ამოუვარდება. - სესი, ჯერ გაიხედე, ეგრევე ნუ გააღებ - მაფრთხილებს დედა. გავიხედე თუ არა, გავიცინე და დედას ვუთხარი - ეს ხომ მამაა, მაკდონალდსის მენიუებით

ყოველი ოცდამეერთე (თავი მესამე)

გვერდით ერთი თმა გაწეწილი ფანქბოი დამიჯდა - გავიცნოთ?-უკაცრავად ბიჭი ვინ უნდა გავიცნოთ? - კი ვიცოდი ამაში რასაც გულისხმობდა, მაგრამ ვაგრძნობინე, რომ გოგოსთან ასე არ უნდა წამოიწყოს დიალოგი. ჩავიცინე და ვკითხე

ყოველი ოცდამეერთე (თავი მეორე)

ძვირფასო მკითხველო, ამავე მოთხრობის პირველმა თავმა 250მდე ნახვა მოაგროვა. დიდ მადლობას გიხდით თითოეულ მკითხველს ახლა კი მოთხრობის მერე თავის კითხვას შეუდექით:მარკეტში შევედი, პელმენი ვიყიდე და ორი ქილა ენერგეტიკულიც მოვაყოლე. გამყიდველს ვიცნობ და

ყოველი ოცდამეერთე

...მიყრუებულში აღმოვჩნდი. მივიხედ-მოვიხედე, მხოლოდ მშრალ და ხრიოკ მიწას ვხედავდი. იმდენად უსიცოცხლო იყო იქაურობა, რომ თავი სხვა პლანეტაზე მეგონა. არც მცენარეები, არც ფრინველები, მხოლოდ

ყოველი მოგონება მტკივა...

უშენობისგან დაცლილ სხეულში ვხედავ ივსება სული ტკივილით... ნელ-ნელა ანგრევ ბედნიერებას რომელიც თავად სცადე და შექმენი...

ყოველი დილა...

ყოველი დილა ისევ დამღლელია, მე რასაც ვეძებ, ერთი სანთელია, ღამეს მოველი, თითქოს საშველია, ჩემი ტკივილების ჩუმი მფარველია...

მინდა გიყვარდე სამუდამოდ (5)

გადაწყდა რომ არაბულს 5 წელს მიუსჯიან.. ყველა ამაზე ლაპარაკობდა მთელი თბილისის სალაპარაკო თემა გახდა.. უკვე ყელში ამოვიდა ამ ხალხის ცნობისმოყვარეობა.. ყველას აინტერესებდა რატომ ვის გამო ან რის გამო დაიჭირეს არაბული.. ჩვენ განადგურებულები ვიყავით,თუ