ნიკუშ,
უმოწყალოდ ბევრი მეფიქრება
ღმერთზე.
ამ ბოლო დროს გავხდი სასაცილო.
ახლა რომ ვკვდებოდე,
ასე არ იქნება,
ახლა ცოცხალი ვარ
და
ვის დავაჯერო,
რომ
დრო გავაჩერე ისე ჩემებურად,
რომლის
ვერ იღებენ,
ფორმას ეს ისრები,
ჩემთვის ყველა თეთრი ფარდა ჩაიბურა,
ვგრძნობ,
რომ
შენ გიყვარვარ
და
მათ ვეზიზღები,
ვისაც დავუშავე ძმაო არაფერი,
ვიცი
რომ
ამ ლექსსაც მაჯებს გამოღრღნიან,
იყოს რაც არის
და
იყოს დანარჩენიც,
რადგან
ეს ქალაქი მაინც საღორეა,
ვიდრე ჩიტის ბუდე,
ანდა მგლის გალია,
თითქოს ასუქებენ,
ყველას დასაკლავად,
თუმცა, გიჟი ვარ
და
მაინც მიხარია,
რომ
მზე ამოდის
და
ღამე არ კანკალებს.
ნიკუშ შენი ძმა ვარ,
ძმა
და
დანარჩენი,
ალბათ როგორც წესი ხდება სისულელე
და
თუ შენ ვერ შეძლებ,
ვერც მე გადავრჩები,
ვიცი ცოტა კარგს
და
ბევრ ცუდს გვისურვებენ,
მოდი,
ღმერთმა ყველას ხელი მოუმართოს,
ხელგადახვეული ვარ მეც შენს სუსტ მხარზე,
ალბათ ეს ცხოვრება ტკივილს მოუმატებს,
მაგრამ ამ ტკივილსაც იქნებ შევუყვარდეთ.
გული რა გულია,
თუ არ აგვიფეთქდა,
არანორმალური ძალით ძგერისაგან,
იყოს ქრისტე ჩვენი ბოლო გაფიქრება,
მკვდარი შეშლილების ლოცვის მთელი სახე.
თუმცა ჩემი ყველა ძვალი დაღლილია,
თუმცა ნერვები ჩანს ჩემი თვალებიდან,
ახლა სისხლი ისე მაგრად მიღრიალებს,
სივრცეს გადავიმტვრევ მხრებზე თუ მომინდა,
ვიცი შემრაცხავენ ბიჭად რაღაცნაირ,
ალბათ აღარც არის დრო,
რომ
დაგვიანდეს,
ისევ ჩავისუნთქავ შორი მთების ჰაერს,
ისევ ლაშა ვარ
და
ისევ მარგიანი.

ავტორი: ლაშა მარგიანი.



პ.ს. ნიკოლოზ ტოტოღაშვილი არაფერია ლაშა მარგიანის გარეშე და პირიქით, არაფერია ლაშა მარგიანი ნიკოლოზ ტოტოღაშვილის გარეშე!!