როცა ქალაქის ერთ-ერთ ქუჩაზე ნიავი ზანტად არხევდა ფოთლებს
აკვირდებოდი უბნის ჭორიკნებს, მოჭადრაკეებს და მუდამ ლოთებს
აზრი არ ჰქონდა მათთან საუბარს, ერეკებოდნენ ისინი თვისას
გეზიზღებოდა ყოველი სიტყვა, რასაც იგებდი შენსას თუ სხვისას.

უკვე არაფერს ჰქონდა ელფერი, სატანჯი, ფლიდი იყო ცხოვრება
მუდამ იცოდი ავადმყოფობას შენსას, რომ ერქვა ნონ-გაორება
ხან იცინოდი, ხანაც ტიროდი, ქვეცნობიერში ანგრევდი შენს თავს
გინდოდა გვერდით ადამიანი, მაგრამ გმობდი ამ მიწიერ მზესაც.

გეძახდა განგება...გეძახდა ღმერთი...იცოდი სურვილი არ იყო ერთი
და შენს ქუჩაზე გამოიდარა...
იცოდე არ ითქმის ეს სიტყვა-არა.
მან შენი გული შეაზანზარა, მან სანატრელმა წინ გაგიარა.

და როცა ქალი მოაბიჯებდა ქუსლების კაკუნით ამაყად, ნაზად.
გვერდით მომავალს შლეგ და სულელ ხალხს არაფრის დიდებით აგდებდა არად
შენ უყურებდი მას სავსე მკერდზე, გრძელ ლამაზ ფეხებს ჩამომჯდარს ბარად
პირში სიგარეტს და წითელ ტუჩებს ვერ ივიწყებდი , დაგამახსოვრდა მარად და მარად.

და ამიტომ ბიჭებო არ გაუშვათ ხელიდან ის სანატრელი ქალი
დავიჯერო ამ ქვეყნად ლამაზი და ნიჭიერი ასე ბევრი არი?
მძვინვარე და სასურველი ვით ძლიერი ალი
მოვარდნილი, წამიერი, ლამაზი გრიგალი.