წლებია მივეჩვიე
ვიყუჩო როცა,
სული მტკივა და
ყვირილი მინდა...
ჩემ და უნებურად
ვისწავლე დუმილი,
როცა სათქმელი
უხვად მაქვს და ვბორგავ...
ვისწავლე სევდისგან
ნაძერწი ღიმილი
უამრავ სათქმელს
რომ იტევს და მგუდავს...
ცხოვრებამ მასწავლა
რომ ვიყო ეული...
მარტოობაში ვეძიო შვება...
არაღირს თურმე
არავის ნდობა...
გიყვარდეს ვიღაც
სისუსტე არის და გღუპავს...
უნდა იბრძოლო
დღე და ღამ, მუდამ...
საკუთარ თავთან
ბჭობდე და თუნდაც
გტკიოდეს მერე...
განაგრძო უნდა ბორგვა...
დანაწევრებულ სულს
ღმერთო...
უკვე მერამდენედ
თავიდან ვკერავ...