ერკე მიდასს ყველაფერი აქვს უკვე რაც სჭირდება,
ნიჭი სიყვარულის და მადლობის გამოხატვისა
ამბობს რაც ითქვა, გულში ის შანსიც დიდად მცირდება,
შენს სამყაროში ისევ შენივე თავი რომ შეგყავს.

იქ, სადღაც სიღრმეს, ისევ დაიცავს გამოგლეჯილი
გარედან უცქერს ისევ ყველა დროს, და მათ კვლავ მართავს,
რა დიდი არის ამ სამყაროში დღეს მისი წვლილი
მაშინაც კი, როცა ხელში ჭიქით სხვას უსმენს ბართან.

თუ გაეცანით გადმოგილაგებთ ერკე მის აზრებს,
რატომ „მიდასი?“ ეს ხომ ისე ჟღერს თითქოს ოქროა
სიყვარულიც ჰგავს ოქროს სამოთხეს და სიძვირფასე
ძვლებში შეატანს, აქ ხომ ყველაფერს თავისი დრო აქვს.

კიდევ ქარტეხილს აღნიშნავს მოდის, უსიტყვოდ - „მიდას!“
სიყვარულს ვზიდავ, ყოველთვის სწორად, ვუმიზნებ მიზანს,
თუ დრო აღარ გვაქვს, ერთად ყოფნისთვის, შენი ბრალია,
ციხესიმაგრედ იქცა სამყარო, ჩემი გალია.

ყველა კოზირი ხელში მიჭირავს, თავსაც დავიხსნი
და უსაფუძვლო შეცდომების პატიება გსურს?
აღარ მეკუთვნის მე მისი გული, აღარც დავიცდი
გრძნობების დაცლით ბუნებას ვშობდი ფეხზე გამართულს.

ადამიანებს შეცვლის არა სწამთ, ერკე ცვლილებებს
სულ აღიარებს და დროის მიღმა ავლენს სიცოცხლეს
უჩინარი ბრძოლა გრძნობებთან, გაზიარებებს ვნებს
დამარცხებას ვერ შევეგუები, აქეთ მიწოდე მზე.

ამ სამიზნეთა რაოდენობას არ ყოფნის ტყვია,
ნუ ეფარები კედლებს, შორს მაინც ვერ გაისვრიან,
დუმილს რა მოაქვს, ვერ მოვესწრებით ამ ამინდს მზიანს
ეს უსასრულო სამყაროების გენოციდია.

ერკე გაქცევას გეგმავს კლდეებით, ხსნა სურდა სულის
ყველა უყვარდა, თუმცა მათგან არ გრძნობდა იგივეს
ჭეშმარიტება - ვინც გულწრფელია, ისიც კი ტყუის!
გაზაფხულია ქალი, ფოთოლთა მსგავსად იცვლის ფერს.

შეგრძნებით გეწვის გულის არე და დამარხე თავი
ხო ამიხსენი! ეს დრო როგორ, რით ვერ შემიცანი
სულ გადამრიეს, ასე ჰგონიათ, ჩამყლაპავს მიწა
რადგან არ იცნობთ, გულთა ჯადოქარს, თქვენ - ერკე მიდასს!
ე.მ.


ჩემი გულია ეს ლექსი!