როცა არავისგან ელი,
მოსალოდნელია "მარა"
ჩემი სახელია შენი,
აღარაფერი თქვა კმარა...

როცა სიცივეში ვიღაც
მოვა გაგათბობს და წავა,
შენ კი ვერ იკავებ ღიმილს,
თითქოს აღარ გრჩება ძალაც.

მერე სულ უაზროდ მღერი,
ხელში დაიკავებ კალამს,
თუნდაც დაიღლები წერით...
ზანტად გადაჰყურებ ქალაქს.

მაინც მოგერევა ძილი,
ღიმილს არ იშორებ თანაც,
რითმას დაამთავრებ მძიმით,
სანთელს ჩააქრობ თუ ფარანს?!

წვები...საბანია ცივი,
ჩრდილი ნათელ კუთხეს ფარავს,
მაგრამ აურაა თბილი,
ყველა სიცივეს რომ მალავს.

***
აღარ მეშინია ელვის,
აღარც სუსხიანი ღამის,
შენ რომ შემოხვედი ჩემთან
გულშიც იკავებდი ადგილს...

წელზე შემომხვიე ხელი
აღარ ამატირებს დარდი,
მე შენ მირჩევნიხარ ყველას,
ახლაც ვერ ვპოულობ ადგილს...

ალბათ ბანალური ფრაზით
ახლა სიყვარულსაც გიხსნი,
შენ ჩემს მეამბოხეს გავდი
ისრებს გულისკენ რომ ისვრის...

შენი ღიმილით კი დავდნი,
დაჭრილს დამამშვენებს სისხლი,
ჩემი თუ აღარ ხარ,კარგი...
მაგრამ არ იქნები სხვისიც.

აღარ მეშინია ელვის
ჩემი ოთახიდან გადი,
წაღან რაღაც უნდა მეთქვა,
აქ თუ აღარ გინდა წადი...