ბროწეულის ყვავილი როცა სიოს შეხარის
ძოწისფერი თვალები მისი ვის სულს მიაგავს?
შევშლილვარ თუ შენ ხარ ეს, მცენარებად ქცეული,
რომლის წითელ მზერასაც ცა შერთვია ციაგად.

(ეხლაც შენ თავს მახსენებს ეს სურათი წასული,
ორჯერ არ მეორდება ქვეყნად მსგავსი სიამე.)
იქნებ დაბრუნდებოდეს წამით მაინც წარსული,
უსასრულო რიცხვებმა მთლად რომ გაანიავეს.

(მიყვარს ღამე მაისის ამოდ შემოგარსული,
როგორც ატმის სურნელი ზაფხულობით ნიავებს,
მაგრამ ყინვა იანვრის მოზღვავება თარსული,
აქაც შემომეხიზნა ცოდვილს ზამთრის სიავედ.)

ბროწეულის ყვავილი როცა სიოს შეხარის
ძოწისფერი თვალები მისი ვის სულს მიაგავს?!
შენ მასში აყვავილდი გაზაფხულის მაგიით?
თუ სიცხადის წამები სიგიჟისას მიადგა?

შევშლილვარ თუ შენ ხარ ეს, მცენარებად ქცეული,
რომლის წითელ მზერასაც ცა შერთვია ციაგად,
მერქვას გადარეული ოღონდაც შეარხევდეს,
ბროწეულის ყვავილებს შენი სუნთქვა ნიადაგ.