ნურავინ იტყვის, მორეოდეს უფალს სიკვდილი,
და არც წითელი პარასკევი ჰგავდა არაფერს,
არც დედა ღვთისა მდგარა იმ დღეს სასომიხდილი,
შვილზე ლოცვაში დაათენდა ღამეგანათევს.
ახლაც ჩაესმის ყურებს მისი ბაგის ვედრება,
აწვიმს უდაბნოს ცოდვებისას, ცრემლი ასველებს,
და მე ქრისტიანს ჩემი ღმერთის სისხლი კი არა,
დედის თვალთაგან წამოსული წვიმა მასველებს.
ო შენ რა იცი, შენ, მოკვდავო ალალი ცრემლის,
წინანულის წილ რომ გადმოსკდა თვალთაგან პეტრეს,
ასეთი ცრემლით იჭედება უტეხი გრდემლი,
კლდე მიუვალი, საძირკველჰყოფს იესოს ევკდერს.
ადამიანურ ნაკლს უყივლებს დილით მამალი,
და კლდის თავიდან გადმოსკდება წყარო ანკარა,
რომ უფალია განმკითხავი მხოლოდ მაღალი,
აკი ვინჩილამ მოწყალებად პეტრეს ახარა.
ჰო, აკაცია უკაწრავდა მოვლენილს ციდან,
და მართლა რამე თუ ეტკინა მაცხოვარს, გვერდში,
ღვთის გმობა იყო, ავაზაკის, სიკვდილის წინა,
და ის ლახვარი, მორწმუნემ რომ უგმირა ფერდში..
ჰო, ერთადერთხელ , და მე მჯერა, სამარადისოდ,
არ შემხვედრია საზღაურად ჯვარი წამების,
რადგან უფალმა, იმ ტკივილით, ჩვენ სამერმისოდ,
იტვირთა ჯვარი, ბედის გზაზე, განაწამებმა.
და მინდა გითხრა სინამდვილე, ერთი ფარული,
არ დაცემულხარ, არც ერთხელ და მენდე, არასდროს,
როცა ცხოვრებას შენსას მოსწყდა ეგ სამკლაური,
უფლის მკლავებში მაგ სხეულმა კვლავ გზა განაგრძო,
და ეგ ობოლი მარგალიტი სულის ნიშაში,
შენ რომ გგონია, წამოდგომას გაგიმარტივებს,
უფლის ნაკვალევს რომ შენს გზაზე ახრჩობ ქვიშაში,
დედას უფლისას ეგ მკვლელობა უფრო ატირებს.

მკვდრეთით აღსდგა და ჩვენს გულებში ჩასახლდა იგი,
შეგვინდო უღვთო ტკივილი, რომ ავკიდეთ მხრებზე.
მე ახლა მხოლოდ ცხოვრებაში ერთი რამ ვიცი,
როცა ვეცემი მხოლოდ ღმერთი მაყენებს ფეხზე...

მოგვიტევე უფალო შეცოდებანი.

ჩუმო პოეტესა ძალიან ხმამაღალი და ამაღლებული ღირებულების ლექსია!...

მადლობა სანდრო გაიხარე <3

უმადურნი ვართ... ვერცხლზე როგორ გავყიდეთ ქრისტე,
არც კი დაფიქრდა ის ჩვენს ნაცვლად დასთანხმდა ჯვარცმას.
მას რომ შეეძლოს გაეკვრება მძიმე ჯვარს კიდევ,
ჩვენ?! .... დედამიწაც რომ გავყიდოთ იესო არ გვყავს.