დეკემბრის სისხამს მივბარბაცებ მე მარტოსული,
მტანჯველ ფიქრების გუნდი მახლავს თანამდევ ბზარად,
სპეტაკ თოვლეთში გახიზნული ობოლი სული,
გადაკარგულის სამყაროსკენ განაფრენ მგზავრად.

ირგვლივ სითეთრის სამფლობელო იწყება დიდი,
ყინული ბროლის არ აპირებს ვხედავ გალღვობას,
მე და შენ შორის უეცარი იგება ხიდი,
ციური გრძნობის აღტაცება ცდილობს დადგომას.

ცისფერ ჰაერში გავფანტულვარ ნაძვებთან რგული,
მე ჰორიზონტის სილურჯისკენ განამწესები,
იმ ერთ დღედ ღირდა ჩემი მღვრიე ცხოვრება რთული,
მინავლებული ჩირაღდნიდან ცეცხლად ნანთები.

ასრედ დარდქმნილმა და უღონომ ვიხილე მაშინ,
სულის წარმტაცი ლურჯ-მომწვანო შენი თვალები,
მწიფე ალუბლის დახეთქილი ნაყოფის მსგავსი,
მაგ ბაგეებზე მოგიზგიზე ცეცხლის ალები.

ო, რა რიგ ჩანდა სითეთრეში მაშინ ციურად,
თეთრ-მოვარდისფრო კანი შენი, ტანი ლერწამის,
წუთიერ შევდექ, მიგიჩნიე უცებ ღვთიურად,
სრულად წამერთვა მე შეგრძნება მომდევნო წამის.