მინდა გესმოდეს დუმილის ხმა მკვდარი წამიდან,
როცა წამწამებს დამინამავს მე უშენობა
და სინამდვილე ჩამოფერთხო ჩემი თვალიდან,
რადგან რთულია პირობების უსიტყვოდ ნდობა,

სიყრმის ფერები გამუდმებით იმედს მიცრუებს,
როცა გავყურებ ავდრიანი წლების ნაკვალევს,
ჩამუქებული ავი ზეცა ცრემლს ვერ იკავებს
და წამიერი მღელვარებით ტრფობას მავალებს,

მაგრამ ჩემს თვალწინ ცხოვრებაა გადაკეპილი,
რომელსაც ჩემთან დასარჩენად კარგად იყენებ
და ჩემი ჩრდილი - უცხო ფერად გადაღებილი,
ისე გამირბის თითქოს იცის რისთვის ვიყენებ,

ამღვრეულ წამში ქარიშხალის სუნი ტრიალებს,
ეს ავდრიანი ამინდებიც თითქოს ყელში მწვდა,
მაგრამ მიღვიძებს წვიმიანი დღე მკვდარ ოცნებებს,
როცა ბებერი სიყმაწვილე სიმშვიდეს მისწვდა,

ამიტომ შენგან შემორჩენილ ფორიაქს ვკარგავ,
გამოგონილი მყუდროებაც მშორდება გზიდან
და ზურგშექცევით რუხ კედელთან პირობებს ვმარხავ,
რომელთაც ვეღარ ვემალები გაცემის დღიდან,

რადგან დაგვიდგა განშორების ბნელი წამები,
შეკრეს კამარა უდარდელად გრძნობის ფერებმა
და უკვდავების ნაზი სუნთქვით მოვიწამლები,
როცა შენს სახელს გადაფარავს დროთა ფერება,

მაგრამ თუ დღემდე ვერ შევძელი შენი გაშვება,
იქნებ არასდროს დამავიწყდეს ის წრფელი გრძნობა,
როცა შენს ხილვას მოჰყვებოდა ერთგვარი შევბა,
და ორი გულის სიახლოვეს მიწაც კი გრძნობდა,

ახლა კი, როცა სულში ისევ დუმილი წვეთავს,
სიტყვებს დაითმენს უსახელო კადრების წუნი,
მიეჯაჭვება წარმოსახვა იმ გზების კვეთას,
რომლებსაც ისევ ასდით ძველი გრძნობების სუნი,

თუმცა ვფიქრობ, რომ გავაცილე ოცნების ქურდი,
მომაკვდავ ფიქრებს უაზრობის ფარდასაც ავხდი,
რადგან უეცრად უდრტვინველად მაქციე ზურგი
და უსახელო ტკივილების ამტანი გავხდი,

შემომისახლდა მანკიერი, უაზრო შიში,
რომ მუდამ ძველი ოცნებებით ვიქნები მთვრალი,
გამომიცხადა ამ ცხოვრებამ უდაო ქიში,
რადგან შევუქე უჩვეულო გრძნობების რალი,

დღეს კი ჩვენ შორის ქარაგმები იღვრება თქეშად,
ჩემგან აღთქმული, წარმოსახვის ნათამაშები
და ცის კიდესთან მიღწეული, ბოლო ნუგეშად
მე ლურჯფრთებიან ციცქნა პეპლებს ვეთამაშები,

თავს ათასფერი ყვავილების გვირგვინი მიმკობს
ბაგეს კი ისევ შენი კოცნის სურნელი ახლავს,
ამაყი წამი საკუთარ თავს გრძნობებით იმკობს,
შემოგარენსაც ვარდისფერი საბანი აკრავს,

ღიმილს აღვიძებს ბაგეებზე ნიმფების ქცევა
ყველაფრისადმი უჩვეულო ნორჩი მზაობით
და შიშველ მუხლებს ის თავხედი სიო ეხვევა,
რომელზეც მუდამ ფიქრიანი სახით ვდაობდით,

მაგრამ შენ იცი, რომ გრძნობები ფიქრებს ერევა,
რომ წარმოსახვა ვერ დამალავს იმ რეალობას,
რომელშიც გრძნობებს ჩემი გული ვეღარ ელევა,
რომელშიც ისევ დამიწუნებ ალბათ ქალობას,

ამიტომ სიტყვებს შევინახავ, თუ არ შემიცვლი
და ძველ სიზმრებში სანუკვარი გრძნობა იწვიმებს,
რადგან შენ გამო ჩემს საყვარელ ჩვევებსაც ვიცვლი,
რათა გავექცე შემოდგომის უაზრო წვიმებს!