გარეული ცხოველივით ვარ რწმენაზე ჩასაფრებული,
ფეხქვეშ მეცლება არსებული, დავიწყებული.
აკიდებული, შავი ჭირივით მძულს ქალაქის დარდი... თუმცა ვერც ვტოვებ ფიქრებს
ვით უსულო
და ვით სნეული.
ერთი ათასად გარეულა სისხლი სხეულში.
ერთი ათასად ირევიან სხვის სულში.
ბინძურ თითებს დაუნდობლად აფათურებენ,
და მერე სუნიან ნერწყვს შიგ აფურთხებენ.
ისე გაგყიდიან, მხოლოდ გაყიდული'ღა, რომ გაიგებ,
ღმერთო მომკალი და მასას ვერ ვუგებ.
ღირებულებები ქრება სხვაშიც, ჩემიანშიც.
დაბადებიდან ვილტვი იმისთვის, რომ
ღმერთი ვნახო ადამიანში.
ალბად დაიღლებიან, მკითხავენ - რით ვერ იპოვე რაობა?
და მე რა ვუთხრა? არა'რაობამ?!
გავიქცეოდი, რომ ვიცოდე შავ ჭირს ვუშველი
გავიქცეოდი, რომ ვიცოდე...
გავიქცეოდი.
აკიდებული შავი ჭირივით მძულს ქალაქის დარდი,
თუმცა ვერც ვტოვებ ფიქრებს
ვით უსულო და
ვით სნეული.
თითქოს ჯადოა ეს ჩემი ქალაქი
შავი, დაბურული, დავიწყებული
მაგრამ ვაი, რომ დაუვიწყარიც.