ვცახცახებ სულ მთლად
ემოციას ვეღარ ვაოკებ...
ისევ თვალებში აბობოქრდა
ჩამდგარი ქარი...
ვცახცახებ სულ მთლად
ველოდები როდის რას მეტყვი...
შენ კი მიყურებ...
ტკივილივით გამიორმაგდი...

ოთახში ისევ უშენობის სუნი მაწუხებს...
ვიხრჩობი რადგან ჟანგბადივით გამომელიე...
აღარ ხარ სადმე... ემოციებს ვეღარ ვერევი...

"გამქრალი" გრძნობა აბობოქრდა
ამსხვრევს ყველაფერს...
ემოციების უკონტროლო ქარიშხალია...
რა არ ვიფიქრე... ვეცადე მაშინ...
მაგრამ გრძნობებმა შინაგანად გამანადგურა...
ვეცადე მაგრამ... გრძნობა გარეთ ვერ გამოვუშვი...
უარგყვე ისე უსინდისოდ ვთქვი რომ დამთავრდი...

ვცახცახებ სულ მთლად...
გარეთ სიცხეა, მე კი მაციებს...
ვკანკალებ რადგან
უშენობით კვლავ ვიყინები...

აგვისტოს სიცხეს ეომება ჩემი სამყარო...
შინაგან ყინვას ვეღარ ვუძლებ...
ვერავინ მათბობს...
ორპირი ქარი შემეჩვია ასე უბრალოდ...
ემოციებმა გზა გაუხსნეს მლაშე მდინარეს...

ვერ ვუძლებ ვერა...
აღარ მინდა სული გამიტყდეს...
ემოციებმა გადამიხსნას შიგ გულში გული...
რა მოხდება რომ სასწაულად ამიხდებოდე...
შავ-თეთრ სამყაროს დროებით რომ აფერადებდე...