ახლა ის დროა გავშალო ფრთები,
სიოს შეგრძნებით დავხუჭო თვალი,
ცაში ავფრინდე და დავივიწყო
მე სულის მწველი ყოველი ალი.

უნდა გავფრინდე, თავისუფალი,
და მოვიარო ცის ყველა კიდე
უნდა დავტოვო ყოველი ჯაჭვი
რაც წარსულიდან აწმყომდე ვზიდე.

მაგრამ მითხარით, რა არის ისეთი,
რასაც ამ ქვეყნად არა აქვს ზღვარი?
ვერ გავფრინდები მე უსასრულოდ,
ცასაც ხომ აქვს თავის საზღვარი.

და მე არ მყოფნის ეს შვიდი მიწა,
არც ოკეანე და არც ეს ცა
არ ყოფნის სურვილს თავისუფლების
ჭერად თუნდაც ათასი ზეცა.

ალბათ იტყვი, რომ თავისუფლება
არის ყველაზე ტკბილი მორევი,
ოცოდე, მიწას დაენარცხები,
თუ მასში ერთხელ გადაეშვები.


,,ვერ გაფრინდები შენ უსასრულოდ,
ადამიანებს ხომ გსაზღვრავთ ჩარჩო“-
ისევ ჩამძახის მე ჩემი ეგო,
ეს ხმა თითქოს შიგნიდან მახრჩობს.

,,შენ ვერ გაცდები, იცოდე, ჩარჩოს“
ყურში ჩამესმის ისევ ის ექო,
,, შენ გზას გიღობავს დიდი კედელი“
თავს არ მანებებს ისევ მე ეგო.

,,ტყუილი არის ოცნება ფრთებზე,
ან როგორ უნდა დახუჭო თვალი?
როგორ არ უნდა იგრძნო ტკივილი,
სულის დამწველი ყოველი ალი?“

ბოლოს ფარ-ხმალს ვყრი, შენ მართალი ხარ,
ტყუილი არის ოცნება ფრთებზე,
თავს ვერ დავიხსნი ბორკილებისგან,
გული მწყდება წარსულის ფიქრებზე...