გისოსებს იქით ხარ, უდროოდ შორია...
მე დავრჩი უშენოდ ცარიელ სივრცეში,
პატიმრის საკანში მუდმივად თოვლია,
გულშიც კი ზამთრდება თაკარა სიცხეში.

ცხოვრებამ გაგვყარა, შენ დარჩი უჩემოდ...
მეც ჩავრჩი მისჯილი - უფორმო საგნებთან,
არ ვიცი... რა ქვია ცხოვრებას უშენოდ
და ასე ჩარაზულ სულისვე კარებთან.

ვიხსენებ შენს სახეს - თვალებით გადამთბარს,
ყოველ დღე, ყოველ წუთს... დროის სვლით გადაღლილს,
ტკივილთა - ტკივილის სიჩუმით გადამტანს
და მაინც, ზღაპართა სიზმრებით არ დაღლილს.

ვიხსენებ სიყვარულს შეხვედრით დაწყებულს,
ხალისის პირველ წუთს - სიცილით ნაბოძებს,
იმ გრძნობებს, იმ განცდებს, გულისხმით დარწეულს...
მიწას რომ ესმის და ზეცას კი - აბოდებს...

არ ვიცი, რამდენ ხანს ვიცოცხლებ საკანში,
უშენოდ სუნთქვას რომ ფილტვებში მიყინავს,
ვეცდები ჩავწერო კედლების დავთარში,
მე თუ დღეს აქა ვარ, ჩიტი ხომ მიფრინავს...

და ისევ ფრთების სვლაც... მინდა, რომ იცოდე,
იქნება შენამდე ჩემი ხმით მოსული,
არ დათმო არასდროს წყვეტილი სიცოცხლე,
მითუფრო, როდესაც მზე დარჩა ორსული.

გისოსებს იქით ხარ, შეხვედრა - შორია...
მე ვზივარ უშენოდ ცარიელ სივრცეში,
გაყინულ საკანში ნაკეპი თოვლია,
მიყვარხარ, მიყვარხარ! გარეთ... და ციხეში