ისევ არეული ნაბიჯები,
ისევ დაბნეული აგონია.
ვგრძნობ თუ გავჩერდები წამით მაინც
დაუნდობლად ,ყელსაც გამომჭრიან.
გაურკვევლობა და სიუძლურე,
სახტად დარჩენილი სუბსტანცია,
იქნებ დაიწყოს და არ გაჩერდეს
წამი, ტკივილებს რომ ასცდენია.
კარზე მომდგარია ღიმილები,
მე კი ვერც ერთს ვექეც თავშესაფრად
ხალხნო, ვერ მიღებთ და განმერიდეთ
ღამე უკვე მექცა სასთუმალად.
.....
აღარ დამრჩენია არაფერი,
გარდა მოლოდინის თვალებისა,
და თუ გადარჩენა სადმე არის,
ვიცი ,მხოლოდ შენი თითებია.