უსულო ჰაერით სუნთქავდა სიახლე,
უგულო სხეულით ხარობდა მაშველი,
ყინვაში, ისე რომ არავინ ვიახლე,
გავედი.. რადგან სხვა არ იყო საშველი.

თენდება სითეთრე, თვალისებრ რძისფერი,
და სახეს ნისლისებრ ბურუსით შემოსავს,
მოგელავს სიცოცხლე იასამნისფერი,
იბნევა ეთერში წყვდიადის შელოცვა.

არ ვიცი რად ვხატავ სტრიქონებს ურჯულოს,
მოგეცი ხელი და შენ მაინც წახვედი,
მელნისფერ განთიადს მინდა რომ ვუყურო,
რომ მოვიგერიო ფიქრები თავხედი.

წავიდნენ მუზები.. გამექცნენ პირნათლად,
კვლავ საალერსო სახლს თავი შეაფარეს,
და ერთი კვირაა სხვის სახლში ინათა,
ჩემი მზე ჯერ ისევ თავს სხვის სახლს აფარებს.

დავეცი მუხის წინ მუხლებზე გოდებით,
აღარ მწამს, აღარ მსურს, და ან რა ვიღონო,
დასჩემდა ბაგეებს ძილის დროს ბოდვები,
როცა მივეგდები ბალიშზე უღონოდ.

არ მოხვალ.. მე ვიცი მაჯობებ სისწრაფით,
მე ჯერ მოვფარფატებ, ვერ დაგედევნები,
იმ ჭეშმარიტებას რომელსაც ესწრაფვი,
შეკვირტულ ედემში მოისხამს მტევნები.

ფუმფულა ღრუბლებზე იძინებს პაწია,
ლოყებქვეშ უწყვია პაწაწა ხელები,
ღრუბლებზე მწოლარეს არარა აცვია,
გორავს ჩასაყლაპი და მოსაფერები.

დავკეცავ მარჯნისფერ მართკუთხა პერგამენტს,
ხელით რომ უჭირავს ჯერ ისევ აზაზელს,
ვვარდები.. თუმც თოკით მიგვაბეს ერთმანეთს,
უფლის ხმა უფსკრულთან: გამოდი, ლაზარე...