ნაიარევი

გახსოვს რომ წვიმდა? გაწვიმდება იცი, ამაღამ,
ნესტიან წუთებს შემოდგომის სუნი აუვა,
მე კი დასასრულს ვერ ვუპოვნი ვიცი ამ საგას
და ჩემს ოთახში ჩასახლებულ უცხო აურას,

ისევ გაწვიმდა... დღეს ფოთლები დაბლა ცვივიან,
ცოტაც და ფიქრით აჭრელებულ მიწაზე ვივლით,
ოხ შემოდგომა ფანჯრის მიღმა რა საშიშია,
ვერც ფოთოლცვენას მოვუძებნე რატომღაც ხიბლი,

ოქტომბრის ბოლო შემაძრწუნებს დღის სიახლოვე
და ხეტიალი გაშიშვლებულ ხეებ ქვეშ ლანდის,
ჩემს დაბადებას ავღნიშნავდი იქნებ აქამდე,
თუმც მიჭირს გახსნა ჩახლართული წარსული კვანძის,

თვალებში შიში მოგროვდება ციდან ნაწვიმი,
ცდუნება მივლის, რომ დავწერო რაც უკვე მოხდა,
ჩემი ლექსების გადარჩება ერთი ნაწილი,
ჩემი ფიქრები გამოდგება სულის საშფოთად,

მეორე ნაწილს დაილექავს გონება ფსკერზე,
და როგორც სხეულს ნეშომპალად აქცევს ჟამთა სვლა,
დაირხევიან მოარული ჭორები ჩემზე
რომ დედამიწის ამინდებმა გამასამართლა,

გამასამართლა ისე როგორც ერთი თქვენგანი,
რა უმოწყალოდ წარმიდგენდნენ მორიგ ბრალდებას,
ისევ ცდუნებით თრთოდა ბნელში შიშველი ტანი
და უკვე ფიქრი წააგავდა სულის წვალებას...

ისევ გაწვიმდა... უცნაური სუსხით. ციოდა...
ქროდა დეკემბრის მომლოდინე ცივი ქარები,
წვიმა კი შვებას არ მაძლევდა, წვეთი მტკიოდა,
და ნაწვეთურზე ღრმავდებოდა ნაიარევი.

Selassie