ყველას ვეფერე , მაგრამ მაინც ყველა წავიდა.
დამიმეგობრდა ინსომნია, მაინც ვუჩივი,
და მეშინია რომ ტკივილებს ვეღარ ავიტან,
სულში სიცივე შემოიჭრა მწარე სუსხივით,
ვფიქრობ სიკვდილი უცაბედად გულში ჩამიკრავს.

დაცემულ ხალხში დედის ცრემლებს მე თავს ვაფარებ,
ჩემს ჯოჯოხეთში კვლავ ჰყვებიან მკვდრები იგავებს,
და თუ სიყალბე გამოდგება გრძნობის საფარად,
მაშინ მიპოვე.. მიმაჯაჭვე ღრუბლებს იქავე.
მე არ მოველი ეთეროვან, ფრთოვან ტაეპებს,
და მაინც, როცა თვალმა ნახა, ხელი ატირდა,
დედამიწაზე მოპარულ სულს ვინ არ დაეძებს,
მაშ მიატოვე.. ნუღარ ეძებ.. რისთვის, რად გინდა?!
მოაფორეჯებს მწუხარებას ცრემლი ობოლი,
მაგრამ ნიკოტინს ვენებში ის ვეღარ გაფანტავს,
ჩემს მესაფლავედ გადაიქცა ჩემივ დობილი,
და სიყვარული მრავალმხრივი იქცა საფანტად.
მაშ რად ჭყვიტინებ დასაკლავი მითხარ გოჭივით,
თუ გადაწყვიტე რომ გეყოფა წოლა ტალახში,
კვლად მოიდევნე აბრეშუმი ოქროს კოჭივით,
ლაბირინთოვან გამოგორდი მწვანე ქალაქში.
ო, გაგაგონებ მე ჩუმ კვნესას მისი აჩრდილის,
ვინც უწინ ბრძენი, დიდებული, ნაცრად ქცეულა,
ვინც დრომ და სივრცემ გალაქტიკათ შორის დაჩრდილა,
და უფლის სახლსაც უდაბნოდ რომ გადაქცეულა.
აღარ იქნება ხვალე და ზეგ ნუღარ მოელი.
და რომც არასდროს არ მომძებნო, არ გავიქცევი,
რომ რაღაც სხვისკენ ისწრაფვოდა მუდამ ყოველი,
რომ არვინ იცის ის სხვა, ან რად გადაიქცევი..
გულის სარქველზე იერიში მიაქვს ნიკოტინს,
და ჩამავალი მზის სხივები მზერას აბერებს,
როცა მიაგნებ პრომეთეს გულს კლდეზე მიკორტნილს
მანამდე არა.. მაინც მოხვალ ჩემთან მას მერე...


პ.ს თუმც ძლიერ მეზარებოდა წერა და გარჯა ამჯერად,
აღფრთოვანების დროშის ქვეშ შევძელი ლექსის დაწერა,
ახლა ბნელ კუთხეს მოვძებნი, სანამ დამემტვრა კალამი,
ასეთი ლექსის დამწერელს ეკუთვნის ძვირი სალამი.

საოცარი ბიჭი ხარ ♡ დიდი მადლობა შეფასებისთვის და რაღა თქმა უნდა ლექსისთვის

ანიიიიი, მომენატრე

ალექსანდრე , მეეც ♡♡♡

რამდენი ხანია არ გამოჩენილა შენი ლექსები...ძალიან მომწონს ბრავო...ყოველთვის კარგად და სხვანაირად წერდი...ჰეი ლაზო შენც კარგი ხარ❤❤❤

ძვირფასო, უღრმესი მადლობა ❤❤❤