პირველად როცა ვიგრძენი სითბო,
პირველად როცა სიბნელე მორჩა,
ეს იყო წამითი ფიქრი როდესაც,
პირველად ვისმინე დედისგან ლოცვა.
თვალები დავხუჭე, მითრევდა ფიქრიც,
თითქოს ზღვებმაც ღელვა შეწყვიტეს,
თითქოს ყოველმა ამ სევდით დაბმულმა,
სხეულს მოხვეული ჯაჭვიც გაწყვიტეს.
თითქოს სიკეთე ქვეყნად მეფობდა,
თითქოს სიკეთე მართავდა ყველაფერს,
იქ სიბოროტე როგორც ამ ქვეყნად,
ვეღარ ბედავდა ამდენს ვერაფერს.
ყვავილს ფეხსაცმლით ვეღარ თელავდნენ,
წესებად იყო თითქოს ქცეული,
რომ სიყვარული არ იყო მხოლოდ,
არამედ იყო გამორჩეული.
იყო ადგილი სადაც ყოველი,
ყოველი ერთმანეთს ეგუებოდა,
ყოველივე არსება ერთმანეთს,
დიდი სიყვარულით ეფერებოდა.
ჩვენთან ადამიანთ რაც ამწუხრებდათ,
ის წუხილი აღარვის ახრჩობდათ,
კეთილი იყო ყოველი ქვეყნად,
თითქოს ქვეყნად აღარვის სტკენოდათ.
ქვეყნად არსებობდა მხოლოდ კარგი,
ყველა იცავდა მცნებებს ათივეს,
თითქოს ყველა ერთისთვის შეიქმნა,
ყველა ერთ ღმერთს იესოს ადიდებს.
არა, ბოროტი არ იყო ქვეყნად
ღიმილს ვხედავდი ყველგან სულისას,
დიახ, ტირილი თუ არსებობდა
იყო ცრემლები სიხარულისა.
თითქოს ანგელოზები ყოველნი
ასე დაფრინავდნენ მაღლა ცაში,
მახსოვს რომ ქვეყნად მხოლოდ სიკეთე,
და სიალალე მეფობდა მაშინ.
იქ ადამიანნი ლამაზს ბუნებას
თითქოს შვილივით უვლიდნენ ყველგან,
გამომეღვიძა როგორც სიზმარში, და
ვხედავ წინ მიზის მშობელი, დედა.