შორი ნაპირიდან.. ცისფერი სიშორე,
თავისკენ მეძახის.. მომხვიე ხელები...
თეთრი არემარე, საკურას ფოთლებქვეშ,
შევარდისფერდება და მზერას აკვდება.

თოვლისფერ სიხარულს, ოქროსფერ ხელებში
ავყავარ.. მიიწევს სახლისკენ ეული,
სული და აქა იქ ჩამოყრილ ნეკერჩხლის
ფოთლებქვეშ ანათებს სიცოცხლე სნეულის..

გადაღლილ გრძნობათა ზურმუხტფერ ჩარდახში,
ისვენებს სიკვდილი .. მიჯნურის ღიმილი
მაცილებს.. მეძახის.. მეწევა თავისკენ..
ქარვა კულულები ფიქრისფერ ხელებში...

ცისკარი.. მისანი.. ჰო, ვიცან, ის არის,
მიმიშვით, ძვირფასო, ნუ წახვალ უჩემოდ,
კვლავ ნუღარ დამტოვებ, ობლად ამ ტიფლისში,
ჟასმინის კვირტო და საკურას ფურცელო..

თვალი ეხუჭებათ გადავლილ ოცნებებს,
ეს მწვანე შორეთი სად მიდის, ვინ იცის..
მემთხვია ბაგეზე მზისფერი ოცნება,
და თავზე დაგვადგა ზღვისფერი ივნისი...