აეკვიატა თითებს ბგერები
ჩამოუქროლა მუზამ აკორდებს,
აი რას ნიშნავს როცა ბერდები
და სიყვარულზე როცა გაბოდებს

ხეთა ტოტები, როგორც თითები,
ქარტეხილებში მისკენ იწევდნენ,
იძვროდა ზეცა ზეცა მითების
როცა მუზები წერას იწყებდნენ.

მთვარეში ლოცვად მოჩანდა სახე,
სახე ნატიფი, სახე სატრფოსი,
ქსოვდა ამური ვარდისფერ მახეს,
მუზად ქცეული გმირის აწმყოსი..

შლიდა ნიავი ჭაღარას ქარში,
ის ბობოქრობდა, ის კიაფობდა,
ჩნდებოდა კერპი ყოველდღე კარში
და სანუგეშოს არას ამბობდა

უკრეფდა ღალას პატარა ხელებს,
ენით უთქმელი, ზღაპრული მარში,
ის კი.. ჭაღარა გმირს განახელებს
შესციცინებდა უმანკო ბავშვი..

ვეღარ გაუძლო გულმა კაეშანს,
ბერმა ხელებმა სივრცე მოხაზა,
მთვარის სურნელი მიწად დაეშვა
და ასე იშვა მთვარის სონატა..

მიუსამძიმრე მოხუც ბეთჰოვენს,
მან რა იცოდა როცა დამძიმდა,
თანაუგრძნობდნენ ბებერ მედროვეს,
ან ცრემლი მის თვალთ როგორ აწვიმდა..

მიასვენებენ ეულ ოცნებებს,
მარშით დიდია აპოგეოსი,
ასე ასალმებს მეოცნებეებს
ამ წუთისოფელს ცელქი ეოსი..

ახლა ღამეა ვგონებ საჰარის,
ვუსმენ.. ეს გული როგორ განიცდის
ჩემს სულს ვერავინ ვერ გაახარებს
და სხვა რა გზა მაქვს, კვლავ შენ დაგიცდი.