ოქტომბერია...
დღესაც ვიხსენებ
შენს გამოჩენას…
ოქტომბერია და
ისევ ისე ვგრძნობ
რომ მჭირდები...
თითქოს დასრულდა,
თითქოს დამთავრდა,
მაგრამ წარსული
არსად არ გაქრა...
ოქტომბერია...
ისევ წვიმა წვეთავს
დროგამოშვებით...
ისევ სიცივეა
არა ფიზიკური,
ისევ სულიერი
ყინვა დამიბრუნდა...
კანში ვერ ვეტევი,
მიჭირს შეგუება...
ნუთუ ყველაფერი
ასე დასრულდება?!
შემოდგომაა,
კერძოდ ოქტომბერი
და დღეს ძველებურად
ისევ შენთან მინდა...
არა ნუ იფიქრებ ისევ,
რომ მიყვარხარ
ეს ხომ სიცრუეა,
გრძნობა დასამარდა!!
ისევ შენთან მინდა,
კერძოდ ჩემს ფიქრებთან
უფრო ზუსტად
ალბათ ოცნებებთან...
ისევ სიცივეა,
ისევ უშენობა,
ისევ ტკივილი და
ისევ მარტოობა...

პ.ს.
ღრმად შენახულ და დამტვერილ გრძნობებს მივაგენი თითქოს... როგორ არანორმალურად მიყვარდი... თუმცა რატომ მიყვარდი?! განა სიყვარულზე წარსულ დროში საუბრობენ?! ჰო... მიუხედავად იმისა რომ შენი დანახვაც არ მინდა მაინც მიყვარხაარ ჩემში ჩაკლული გრძნობებით... მკვდარი გრძნობებით სიყვარულიც არსებობს თურმე... რა სიგიჟეა... რამდენი რამის თქმა მინდა შენთვის... ალბათ ოდესმე მოვიკრებ ძალას და კითხვებზე პასუხსაც ვიპოვი...
წვერებიანო... და მაინც რატომ?!
ჩვენი ბიბლიოთეკა აღარ იარსებებს ჩვენი ოცნების სახლში...
აღარც ჩვენი პატარა, შავთვალება გოგონა...
ეხლა აღარ უნდა გიხსენებდე...
ან აქ რატომ ვწერ?! განა ნახავ ოდესმე?!
ალბათ ამიტომაც ვარ ამდენად თამამი...
მაპატიე...