წელს მერცხლები თბილ ქვეყნებში ვერ გაფრინდნენ,
ჩვენ ვტკიოდით თითქოს ყველა დედამიწელს.
მზის სხივები ნაცნობ სითბოს ვერ მაწვდიდნენ,
როცა სუნთქვა შევატოვე შენს ლავიწებს.

დრო გადის და უშენობის მარწუხები
სხეულს ფიტავს, სულში სევდად ილექება.
- მიყვარხარ თქო!..
გავყვიროდი დამწუხრებით
და ვხვდებოდი ღმერთი როგორ მიმეტებდა.

თვალთა უპეს ტკივილით და დარდით სავსეს,
ბრწყინვალება უჭირთ - მაგრამ შეუძლიათ!
დღეს ეს ლექსიც ღამით მოსულ სტუმრად დარჩეს,
სტუმრად ვისაც არაფერი შეუქმნია.

ლაღ სუფრაზე ზღვარგადასულ ლოთებს ვგავდი,
ღვინის ბოთლებს აქეთ-იქეთ რომ ისვრიან.
ცოდვის წყალში მძინარეს და მასში გასვრილს,
მტკიოდა და ტკივილიც კი ვერ მიგრძვნია.

არ მიხდება ეს ახალი - ცივი ტონი,
შენთან უფრო ბავშვური და ლაღი ვიყავ.
-კვლავ შევხვდებით...
კვლავ შევხვდებით, მაგრამ როდის,
ვცდილობ მაგრამ ფიქრებიდან ვერ გაგრიყავ.

ეგ თვალები ადრე სითბოს მეც მაწვდიდნენ,
სულ გაცივდა (ჩანს რომ სხვისთვის ვემეტები)
წელს მერცხლები თბილ ქვეყვებში ვერ გაფრინდნენ!
მათაც სტკივათ თლილ თითებს რომ ვერ ვეხები.

შენს ლავიწებს ვიცი ჩემი სუნთქვა ახსოვთ,
ჩემს თბილ მზერას შენი ჩუმი ჩაღიმება.
რა შორსა ხარ და ამავ დროს როგორ ახლოს,
უჩემობა გიჯობს,
მაგრამ არ გიხდება!


ჩუმი 'პოეტესა'