ნუ მეტყვი რომ ოცნებები არასოდეს არ ახდება,
ნუ მეტყვი რომ ეს გრძნობები დაიმარხა სამუდამოდ,
და ის გრძნობის ჭიდილები, რაც სულს შენთვის გადახდება,
გულში უნდა დავუმარხო... თავის ხატი დავუმალო.

ნუ მეტყვი რომ არ გიყვარვარ, ილუზიებს ვეტმასნები,
ან და კიდევ თავს ვიტყუებ, ხარ უბრალო გატაცება,
როს მზის სხივი ანათებდა, ამ გულს შენგან გაციებულს,
მე მაგ თმების სურნელება, სულ ტყუილად მახარებდა.

ნუ მეტყვი რომ იმედები ფუჭია და სასაცილო,
გთხოვ, ეგ მაინც დამიტოვე, იქნებ, მაგით ვიარსებო,
დრო მომეცი გავიაზრო, რომ ფიქრები გავაცილო,
და ნელნელა დავივიწყო ის წუთები საოცნებო.

ნუ მეტყვი. რომ დრო არ კურნავს, ძველ ჭრილობებს არ აშუშებს,
რომ ცხოვრება ერთი დიდი უხეირო თამაშია,
აიღებს და გულის გრძნობებს საქვეყნოზე გააშუქებს,
მერე გტანჯავს, გაწამებს და მისი ხიბლიც ამაშია.

ნუ მეტყვი რომ არც სიკვდილი არ მოუღებს ამას ბოლოს,
ნუ მეტყვი რომ რო მოვკვდები ისევ ესე მეყვარები,
რომ სიკვდილმა შუაღამეს მიწას მიმცეს, გამასწოროს,
იქაც მომელანდებიან, შორეთიდან ეგ თვალები.

ნუ მეტყვი რომ ჯოჯოხეთის კიდესთანაც შენ დამხვდები,
ნუ მეტყვი რომ იქაც შენხარ სატანჯველად მოვლენილი,
როს დემონთა სატანჯველი, საწამებელი გავხდები,
შენი სული კვლავ უარმყოფს, ედემიდან განდევნილი.

ნუ მეტყვი რომ არ გიყვარვარ, ჩუმად წადი საოცნებოვ,
ნუ მეტყვი რომ ეს სამყარო, ჩვენი აროდეს იქნება,
ნება მიეც სულს არ მოკვდეს, თუმც ტყუილად იოცნებოს,
ეულია, სუსტია და რა ვქნა, ვიღაც სულ სჭირდება...