წინ მელის ჯვარი შემკული ეკლით,
უკან სიკვდილი და სიმარტოვე,
მინდა იცოდეთ, ასე რომ ეტრფით,
ის ნეკნი გუშინ ობლად დავტოვე..

აღარ ვარ კრავი მინდვრად მტირალი,
და არც მელა ვარ მდგომი მახესთან,
ჩემი სულისთვის დაკლული კრავი,
წაბორძიკდა და კარში გახევდა.

გამოვიარე გზები გვირილის,
მირტყეს კისერზე ხმელი პალმები,
არ დავანებე ენას ყვირილი,
არ დავანებე დუშმანს ალმები.

მარგალიტივით დავრჩი ობოლი,
ჩემი სიმართლე ჯერაც მოგორავს,
სული დავკარგე თანაც როგორი,
ნეკნი დავკარგე, ხალხო, ბობოლა!

ო, რა დიდია ფერდში ტკივილი,
გული განიცდის, გული აჰყვება..
განა რას მარგებს მხოლოდ ჩივილი,
ან სხვას ვის ვთხოვო ჩემი თანხლება?!

დავეხეტები როგორც დასჯილი,
გუშინ ჩემ მკერდზე ღამეს ათევდა,
ღამენათევი, სევდით აჭრილი,
და მაინც კაცი.. მივალ ხატებთან.

ვაჩვენებ დედას შეხსნილ ჭრილობებს,
ხელს გამომიწვდის და მეამება,
მაგრამ ახალ ნეკნს ვინღა მიბოძებს,
ნეტა კი ღირდა ამდენ წამებად?!

მდის ოხშივარი როგორც ხაფანგი,
მაგრამ შემცვლელი მაინც არა სჩანს,
არ გამივიდა ხერხი და ფანდი,
ნუთუ წავიდა.. ვეღარ გადარჩა..

იპოვის ვინმე უღვთო.. ცბიერი,
და ღმერთმა იცის ვისთან დააგდებს,
და მერე ვიღაც გულისხმიერი,
დაიტოვებს და აღარ გააგდებს..

არ მაქვს საფასე გამოსასყიდი,
ღმერთო ძლიერო.. თვალში დაბნელდა,
გთხოვ, მაპოვნინე, არა ნაყიდი,
არა.. იმას გთხოვ თან რომ დამდევდა..

წინ ჯოჯოხეთი მომელის ექვსგზის,
უკან სიკვდილი და სიმარტოვე,
დავკარგე ნეკნი, როგორ არ გესმით,
რას გაიგებენ, მარტო დამტოვეს..

მიხუთავს სუნთქვას სიცხე საჰარის,
ქვიშაში თეთრი ძვლები კაშკაშებს,
და მეჩვენება, თითქოს აქ არის,
საწამებელიც მე რომ მაშარჟებს...