ზოგჯერ ვფიქრობ და არვიცი ვინვარ,
სხვების შექმნილი, ვერ ჩამომრეცხა წვიმამ
ნეტავ ოცნება ცვიოდეს ციდან,
რომ დავიჭირო მეც მქონდს მინდა.
სათხოვარი მაქვს ღმერთთან,
თან იმდენი, რომ ვინ მოთვლის ნეტავ,
გული, რომელიც ჯერ კიდევ ფეთქავს
ასე ქცეულა გრძნობების ტყვედ, და...
იქნებ დამიხსნას?! საკეთებელი ბევრი მაქვს მეტად,
ვიდრე ოდესმე მიკეთებია ერთად.
მე უღმერთობა დამწამა ბევრმა,
ჩემი გოდების ქცეულან სმენად,
მაგრამ, არავინ მოსულა ჩემთან!
რომ ეთქვათ:
-გეყოფა! მე ხომ ვარ შენთან?!
თუმცა ეს ოცნებაც მომპარა წლებმა,
ასე მტკივნეულად წაიღო ჩემგან
მე კი წყვდიადის ვიქეცი ღმერთად,
და "ისადგურა" ჩემში ერთ ფერმა.