ცამ დასჭექა, წამოვიდა წვიმა!
ხალხს უარი უთხრა ამ მზის სხივმა!
ოჰ, ეს გრძნობა გამახსენა სიმმა,
ვით გრძნობების მოტრფიალე ბინდმა!
როგორ გითხრა რომ მიყვარხარ,
ერთხელ ახლოს ვერ მიმყავხარ,
ბრალი მე მაქვს სიყვარულში,
იმ ზიზღნარევ სიხარულში,
სადაც მძულს მე თავი რულში!

ჩემი თავის მძულს მე, რადგან
უსიტყვოდ ვარ გრძნობის კართან,
მხოლოდ სიზმრად ხარ ჩემს სახლთან,
ისევ ჩემთვის ხარ ზღაპართან!

სიცოცხლეს მე სულ გავწირავ შენთვის,
ისევ გრძნობას თავგანწირვა ერთვის,
ყველა წავა მალვე, თავზე ერთ თვის,
ვერვინ წლებს ამ სიყვარულის ვერ თვლის!
ამ ზღვას კიდევ გადმოვცურავ!
რადგან მე მიყვარხარ ტურფავ!
უშენობა გულს მისერავს!
ლანდი შენი სულს მიბერავს!
ის გრძნობა კი კვლავ მგვრის მე ავს!

ხრამში ვარ და ვრჩები მარტო,
ამ გრძნობის ვარ, ალში ფართო,
როგორ მიყვარხარ შენ სათნო!

ამ სიყვარულს ვერ ველევი,
ნატვრის ხესთან ვფიქრობ შენზე,
ნანატრ გრძნობებს ვერ ვერევი,
ამ გრძნობას ვავრცელებ ერთზე!