ღამეა და ქუჩებს ვარსკვლავი ანათებს
მთვარე კი გოგონას ანარეკლს იჩრდილავს
ის თავის ცრემლებსაც არავის ანახებს
მის სევდას მარტო ეს მთვარე თუ იხილავს...

სჭირდება რომ მთვარეს უთქმელი სიტყვები?
დუმილის დროსაც კი ყველაფერს მიხვდება
და როცა ცხოვრების დინებას მიყვები
გრძნონების დამალვა,შენახვა გიხდება...

გოგონა,ცრემლისგან,დარდისგან დაცლილი
კვლავ უხმოდ უმიზმოდ მიჰყვება ნაპირებს
ისე აქვს მას გული და სული დაშლილი,
რომ თვითონ არ იცის ხვალ-ზეგ რას აპირებს...

რას ითხოვს ისეთს,რომ ვერა და ვერ ახდა?
რატოა დღემდე ის იმ ერთის ლოდინში?
ხვდება,რომ მათი გზა გაიყო და აცდა
არ უნდა წასვლა და უბრალო ბოდიში...

დრო მიდის უცვლელად,ტკივილი რჩება კვლავ
ღამეა,განცდები სულ უფრო მძაფრდება
არ იცის,რა ხდება და რა იქნება ხვალ
ვერ ხვდება,წარსული მასში რომ სახლდება...