მთვარე გამეფებულა ღამეში
სუსხი შეპარულიყო ქალაქში
მე კი ვიჯექი ღამეში
ღამის აჩრდილის ლანდებში

ირგვლივ სიჩუმე აღწევდა,
სკამს სუსტი ქარი არწევდა,
ხედვას უკუნი უშლიდა
ლანდსაც კი ვეღარ უქმნიდა

მხოლოდ ზუზუნი ისმოდა
ქარს რომ შორიდან მოჰქონდა
მხოლოდ სიჩუმე ისმოდა
მე რომ ამდენად მომწონდა

უეცრად რაღაც ხმაურმა
სმენა გააპო მალულად
მხოლოდ რაღაცა აკორდმა
რომ ჟღერდა ასე ზღაპრულად

წამში მომწყვიტა სამყაროს
რომელიც ასე მომწონდა
და წამიყვანა სამშობლოს
მე უსაზღვროდ რომ მიყვარდა.

თითქოს დაბრუნდა დღეები
რომლებიც ცხადად მახსოვა
თითქოს დაბრუნდა წამები
თეთრად რომ ციდან მათოვდა

თეთრი ფიფქები ცვიოდა
და თოვლზე იყინებოდა
ხელი სახისკენ მიმქონდა
ცრემლი რო არ შემყინვოდა

ცრემლი რომელიც მალულად
იპარებოდა თვალიდან
ცრემლი რომელიც ეულად
ჩემს  დარდს ამხელდა სულიდან

ვიყავი მარტო ზამთარში
ფიფქს ფიფქი ემატებოდა,
და ჩემს გარდა ვიც კი იქ იყო
მიზემი არვის ახსოვდა

ლანდი მოჩანდა მთვარეში
მუსიკაც წყანარად უკრავდა
დაი იმ უკუნით ღამეში
თითქოს არავინ სუნთქავდა

მუჭაში აი ის წერილი
თითქოს ვიღაცას ელოდა
ან შეიძლება რაღაცას
ვინც იმ ვიღაცას მისცემდა.

წერილზე აი ის ცრემლები
ნაწერს ასოებს უშლიდა
ჭიქაში ღვინის წვეთები
ქარვისფრად დასრიალებდა .