ვეძებ ვარსკვლავებს უღრუბლო ცაზე,
მაგრამ არცერთი არ არის ჩემი.
ავსებულია სიცოცხლით ღამე,
მე კი სიცოცხლის ისევ არ მესმის.

დრო გამყავს ისევ ნაბიჯების თვლით
და მოლოდინი დილის არც მახსოვს.
თითქოს მრავალი ჩიტის ხმა ისმის,
მე კი უსმენოდ ვუყურებ აწმყოს.

თავსაც აღარ ვწევ, რომ არ შემხედოს,
ამ მრავლის მეტყველ თვალებში ვინმემ.
ვცდილობ ჰაერსაც აღარ შევეხო,
რომ არ ვისუნთქო ფიქრებით ძმიმედ.

დეპრესიაა მეტყვიან ვიცი,
დეპრესიული ხმის ტემბრის ფონზე,
მაგრამ სიმართლე არავინ იცის,
ალბათ ჯობია რომ არც იცოდნენ...

-------------------
მარადის შენზე სამუდამოდ, სიგიჟემდე შეყვარებული თიკა, რომელიც ვერა და ვერ შეეჩვია უშენობას...