შენ მოხვალ როცა ამინდებიც ატირდებიან
და გრძნობის ჭილობს
გადავფინავთ ერთურთის მხრებზე...
მოხვალ და მაშინ შეგაწუხებს სინდისის ქენჯნა,
აწრიალდება ყველაფერი შენში ერთბაშად...
ვერ დაგპირდები, რომ ვიქნები ისევ იგივე,
ვერც იმას რომ მე გაპატიებ ყველა შეცდომას,
მაგრამ იცოდე ყველა ტკივილს გადაწონის
ეს სიყვარული,
რომელიც ჩემო, სხეულშია ასე გამჯდარი...
გამიჭირდება უკან მოსულს გითხრა რომ წადი,
მე იმ წამს ცოცხალ მკვდარი მერქმევა ალბათ,
რადგან ძვირფასო, ჯოჯოხეთი ქვია ამ ყოფას ახლა...
მე მტკივა სული და სხეულში ხშირად ვერა ვარ,
ვერა ვარ რადგან სიშორეა ჩემი მტანჯველი...
მე ვიცი მოხვალ და ოდესღაც მეტყვი "მიყვარხარ",
გაგიჭირდება აიტანო სიცივე ჩემი,
თუმცა გაიგებ და ტკივილი გახლიჩავს სხეულს,
რომ შენ მოდი და აღმოჩნდა უკვე გვიანი...
მეც მეყვარები გეფიცები ჩემს თავზე მეტად,
მაგრამ ღალატი?! არა ძვირფასო...
ასე ერთბაშად პატიება არ შემიძლია...
ვერ დაგპირდები რომ იქნება მარტივი ისევ,
რადგან ნანგრევში მოყოლილის ტრამვა დამყვება...
გადაჩეხილი არსებობა ჩემში იმძლავრებს
და სიყვარული კიდევ უფრო გამიჭირდება...
შენ მოხვალ როცა ამინდებიც ატირდებიან,
მოხვალ და სულში ჭრილობებიც ამღერდებიან...
ვერ გაპატიებ ჩემს სამყაროს რომ უღალატე,
სხვისი სურნელით გაიჟღენთე როცა მეგონა,
რომ ჩვენი სული ერთმანეთის იყო ნაწილი...
ვერ გაპატიებ... არა ძვირფასო, არ შემიძლია...
ვერ დავივიწყებ სხვა ქალის სურნელს...
სხვის კოცნას, ფერებას... ვერა...
ვერ გაპატიებ მარტოობის იმ შავ ღამეებს...
დაგლეჯილ ვენებს...
სუიციდის მცდელობის სურვილს...
ვერ გაპატიებ რომ მაქციე ამდენად სუსტად...
მე ვიცი მოხვალ, მაგრამ უკვე ძალიან გვიან...
მოხვალ და ისევ ტკივილები ამღერდებიან...