სულში ტკივილები
ისევ მეფრქვევიან,
ღამით მეღვიძება
შენი მოლოდინით...
ნეტავ წამიერად
გაგკრას მონატრებამ,
სხეულს გადაიხევს
ალბათ შეგრძნებები...
ვფიქრობ გადაწონა
გრძნობამ ყველაფერი,
უკვე უსაზღვროა
ჩემი მონატრებაც,
თუმცა ჯიუტი ვარ,
ვცდილობ უკუგაგდო
ჩემში ღრმად ჩავმარხო
ძველი ტკივილები...
მაშინ მიმატოვე
როცა არ ველოდი,
როცა სიყვარულმა
ჩემში დაიმკვიდრა,
როცა ჰაერივით გისრუტავდი,
როცა უშენობა
ვენებს მიხეთქავდა...
ახლა აზრიც არ აქვს
უღვთო მონატრებას,
უთავმოყვარეო გოგოს იმიჯია...
ვცდილობ სიძლიერე დაგანახო
მაგრამ ყველაფერი მაინც ამაოა...
რადგან ვერ შევძელი
შენი დავიწყება,
რადგან სიყვარულმა
სულში გადამტეხა...
ვფიქრობ ჯოჯოხეთი
ქვია ამგვარ არსებობას
როცა ღიმილებიც
ტკივილს ეკუთვნიან...