ზეცას უკაკუნებს ისევ ტკივილები,
მთვარეც მეგობრულად ჩამოუჯდა...
თურმე ყველაფერი იკარგება,
თურმე არ ჩერდება სულში არაფერი...
თვალებს წამდაუწუმ ახამხამებს
სევდა შეპარული მწვავე შეგრძნებები,
ცდილობს ცრემლის ღვრამდე მიიყვანოს
იქვე უპატრონო ღამის აჩრდილები...
ღიმილს ვინ დაეძებს, ცრემლი არ ჩერდება
ტკივილს კვლავ ახლია უღვთო ჭრილობები...
სული გაიხლიჩა, გაქრა ყველაფერი,
ღამის სიჩუმეში სევდა შეიპარა...
იქვე ობლად მყოფი ტირის აჩრდილი და
სევდას ვეღარაფრით მარტო ვერ ერევა...
იხეევს არტერიას კვლავაც მონატრება,
წვეთავს სიყვარული ზეცის კედლებიდან...
ახლა უკაკუნებს ცაზე ვარსკვლავები,
მაინც ღრუბლებიდან წვეთავს მოგონება...
ისევ სიყვარული რჩება ტკივილებით,
ღამის სიჩუმეში დაძრწის მონატრება...