მთვარის გარშემო ჩრდილები წრწოდა
და ცივ ღამეში ავბედად თოვდა
ქარი ხმაურით ეხეთქებოდა
ნაპირებს კლდისას ნელ-ნელა შლიდა.

ვიჯექი ნავში არ ვინძრეოდი
და შორს დაკარგულს მე მივტიროდი
მე ხომ მეგონა ისევ ვნახავდი
და ძველებურად შევეხებოდი

თითქოს დამცინა სამყარომ მკაცრად
და მომიხურა იმედისს კარი
თითქოს დამტოვა უკუნით ბნელში
და მიმატოვა ელად ხვრელში

ერთი ნიღაბი მომიგდო მხოლოდ
ბნელი სული რომ მე დამეფარა
ვიწექი ჩუმად არ ვინძრეოდი
ფანჯარაში კი ისევე თოვდა

აღარც კი მახსოვს რა იყო მაშინ
მხოლოდ დაკარგულს აღიქვამ ალბათ
ციოდა ვიცი, მაგრამ სულ ვეღრ ვგრძნობდი
რადგან მე სული მეყინებოდა

სითბოს ვიჭერდი და არ ვუშვებდი
თითქოს მე ამით რამეს შევცვლიდი
მყარად ვიდექი არ ვნებდებოდი
მაგრამ ვიცოდი ვერ ვუშველიდი.

ვიჯექი მარტო მორყეულ ნავში
არ მეშინოდა გრიგალის არა
რადგან ვიცოდი გადავრჩებოდი
სიკვდილი მე ჯერ არ წამიყვანდა.

სიკვდილი ჩემთვის მხოლოდ შვებაა
და ისიც მკაცრად არაფრით მოდის
ვიცი და მჯერა ჩემზე ბრაზდება
მის სულს რიმ დიდხანს აღარ ვატანდი

ფიფქები ცვივა ჩემს კანზე დნება
მაგრამ გაყინულ გულს ვეღარ ვადნობ
ალბათ ზედმეტად დავცარიელდი
რადგან მე წარსულს სულ აღარ ვნანობ

და იცით რატომ? მე ხომ ვიბრძოდი?!
არ ვნებდებოდი სიკვდილის წინაც
მე ხომ მიყვარდა მე ხომ ვნანობდი
მაგრამ ეს ბედი ასეთი შემხვდა.

ახლა კი ვზივარ და ისევ ვფიქრობ
როდესაც ნანატრ შვებასაც ვიგრძნობ.
დავცარიელდი...სიტყვებიც გაქრა.
და, მხოლოდ შენი ფერები შემრჩა

წამი რომ გავა და ისევ მოვა
მზე რომ ჩავა, ისაევ ამოვა
ზაფხული გავა, ხე გაყვითლდება
მხოლოდ უცვლელი დარდი შემრჩება.