ჩემი ლექსები სულის ხმაა მუდამ რომ მღერის ,
შენი ლექსები გავაღმერთე (ჩემად ვიწამე) .
ჩუმად გიცქერ და ეგ ღიმილი რარიგად გშვენის ,
უცნაური ხარ - ანგელოზი დედამიწაზე !

ვწერდი და ახლაც (როგორც ადრე) მემჩნევა დარდი ,
ვეღარ ვპოულობ დასაკრეფად შენთვის ლიანებს .
ძლიერ მიყვარდი?.. არა უფრო ღმერთივით მწამდი ,
ახლა კი ჩემად ვეღარ ვგუობ ადამიანებს .

ჩემო პოეტო ფურცელივით თეთრია ღამე ,
მთვარის სიშავე მაშინებს და გონებას ფანტავს .
სიჩუმის ფონზე წაგეკითხა მინდოდა რამე ,
ის რაც არვისთვის წაგიკითხავს ადრე ჩემს გარდა .

ვიღებ კალამს და ისევ შენზე დავწერო ვბედავ
და მერამდენედ გავათეთრე ღამე ლოცვისას .
ხელით დაუთვლელ სანთელს გინთებ ტაძარში კენტად ,
(თითქოს უვადო) ვადაგასულ სიყვარულისგან .

ვზივარ და ისევ ძველებურად გავცქერი კედლებს ,
დგას რომ მისმინოს და არასდროს იღლება ჩემით .
სხვა პოეტები როცა ნაცნობ გრძნობებზე მწერენ ,
თვალწინ მიდგება შენი სახე...
თითები...
თმები...

ვხვდები ვერასდროს შევადარებ შენს ხმას სხვის ნიავს ნიავს ,
ისე ვერავინ გამაღიმებს როგორც გჩვევია .
შეგიყვარე თუ გაგაღმერთე იქნებ შენ მითხრა ,
განა სხვა ამგვარ სიყვარულზე ბევრი წერია ?!

ჩემო პოეტო ფურცლებია ის 'ვინც' სულ მისმენს
ზეცად საფრენად პაწაწინა გავშალე ფრთები .
ლექსის ბოლოს კი სადაც ყველა ავტორს უთითებს ,
მე უნებურად გამუდმებით შენს სახელს ვწერდი .

ჩუმი 'პოეტესა'