ღრუბელს ცა დაუფარავს
და სითბო დაუმალავს.
გრძნობები გაუფანტავს
და ბრძოლა გაუმართავს.

სიყვარული შობილი,
მხოლოდ ერთხელ უნახავს.
მთვრალი, ძირს დამხობილი,
სიყვარულს გულს უხატავს.

ეს ღრუბლები იკვრება,
ემზადება საწვიმრად!
გული სევდით ივსება
და ტირის ცის მაგივრად!

გარეთ უკვე ელვაა.
ელვა, ჭექა-ქუხილი!
აქ გარეთაც სევდაა,
მე კი კვლავ მაქვს დუმილი...

აი უკვე წვიმაა.
არა! მგონი სეტყვაა.
ეს ამ გულის სიტყვაა,
ეს ამ გულის ფეთქვაა.

მისთვის ჩემთან ყინვაა,
სიცოცხლეს გამიჯვნაა.
გულში?! გულშიც ბინდია!
მასში დიდი მითია!

მინდა მუდამ მესმოდეს
მისი, მისი ფიქრები.
მსურს ყოველთვის მჯეროდეს,
რომ შენ ჩემი იქნები.

მე ყინული მეცემა
და ის მიჭრის გულს.
მე სულ გრძნობა მედება,
კლავს გონებას, სულს!

მე მივდივარ უცვლელად,
მივუყვები გზას.
გონების შეუსმენლად
დავადგები მთას.

ღრუბელი ცხოვრებას სდევს
და მიკაწრავს გულს!
ის წერილებს ჩემს გულს სწერს
დამწვარს, დადაგულს...

მე ისევ მივუყვები იმ ერთ უცვლელ გზას,
მაგრამ ჩემს წინ არაფერი, არაფერი სჩანს.
აქ ვერაფერს მე ვერ დავლევ, ვერც ღვინოს, ვერც წყალს,
მაგრამ მუდამ მიმამსგავსებთ პოეზიით მთვრალს!