დამსხვრეულ სარკის წინ გავყურებ ჩემს თავს და
ბავშვობამ რამდენი სიწმინდე მომპარა.
ცრემლებში ტალღისებრ თვალებს, რომ შეასკდა
წარსულის ვარდები ეკლებად მოსჩანდა.

დანამულ თვალებით საკუთარ არსებას
ყდა ამძრალ დამტვერილ ბიბლიას ვადარებ.
დღეს ჩემთვის უცხოა გოგონას ხატება,
წლებნაგროვ ბინძურ სულს ხორცით რომ ატარებს.

სამოთხის ჯოჯოხეთს ვუწოდე ცხოვრება
უსულო თევზივით მივყვები დინებას -
იმ ტბების რომ დგას და დროდადრო იმღვრევა
ახლა კი... როგორ ვთქვა ღმერთი რომ მჭირდება,

როდესაც რწმენისგან ურწმუნოდ მაქციეს
ან იქნებ ოდითგან ვიყავი ასეთი.
ვდგავარ და ეს ყალბი ღიმილიც მაგიჟებს
უსაზღვრო სევდით რომ ჩამდგარა თვალებში.

ვერ ვხვდები ვინ ვარ ან საერთოდ რა მინდა,
არსებას უსულო საგნებსაც ვადარებ.
ცრემლები მახრჩობს და ვეცნობი ახლიდან,
დამსხვრეულ სარკის წინ საკუთარ ანარეკლს .

ჩუმი 'პოეტესა'