სისხამ დილა იყო.. წამოვდექი,
გრძნობა მეწეოდა უჩვეულო,
საღვთო ვერაფერში გამოვდექი
თითქოს.. გავიღვიძე უსხეულოდ..

ფანჯრებს შევყურებდი დაკარგული,
ქარში ტირიფები ირხეოდა,
დილა იყო რაღაც არნახული,
მე კი.. არაფერი მჭირდებოდა..

დილით დავბრუნება გადავწყვიტე,
ალბათ თქვენი ნახვა მიხაროდა,
მიხაკს სურნელება ავაწყვიტე,
იქნებ ბოლოჯერაც მივქარო და..

გეტყვით, არ შეცვლილა არაფერი,
ალბათ არც არასდროს შეიცვლება,
თუმცა არა.. თმები შევიჭერი
და თან ცხოვრებაზე მეღიმება...

ჩემი ოცნებები არ ასრულდა,
აღარც მზეთუნახავს ველოდები,
რისი ეჭვიც მქონდა დადასტურდა,
ალბათ აქაც აღარ მელოდებით..

მწამდა მკვდრეთით აღმდგარს, როგორ ძლიერ,
ხანმოკლე სიცოცხლე მიხაროდა,
ოცდაათი ვერცხლი შემაძლიეს,
იქნებ მესამედაც მივქარო და..

კლდე ხომ შენა მყავხარ, ჩემო პეტრე,
ლექსი ტაძარია მშვენიერი,
და რომ სალოცავად მოვეხეტე,
რადგან ცოდვილი ვარ შენმიერი..

ქრისტეს უარყოფას როდი ნიშნავს,
ბედის სისხლისფერი ყივილები,
და რაც ღმერთმა შენებრ მიმანიშნა,
ქარში მარტოსული ვიყინები..

არა.. მარტო ახლა იუდაა..
შენ ხარ, მამა, აქ, ჩემს სიახლოვეს,
ღიმი მზისა სარკმელს მიუდგა და
ზეცის ფირუზისფერს იახლოვებს..

დილით დაბრუნება გადავწყვიტე,
ალბათ, თქვენი ნახვა მიხაროდა..
მიხაკს სურნელება ავაწყვიტე,
ეზოში კი ცივი ქარი ქროდა...