სილურჯეში ლივლივებდნენ გედები,
ფანტელივით ყელის ნაზად მოდრეკით,
არ მაძლევდნენ გზას ლიანთა სედები,
ცხოვრებისგან წელში ოთხად მოდრეკილს...

ლივლივებდნენ ფირუზებში გედები,
ნისლში ნელა ირწეოდა დაისი,
საფლავებთან თავმოხდილი დედები,
ლოცულობდნენ ნაცრისფერი ხალისით..

გამოკრთოდა ლუსკუმებში სითეთრე,
ფრიალებდა აწყვეტილი ოლარი,
ის ცრემლები, თმა რომ გადაგითეთრეს,
ბრმა სარდაფში შევიტყუე.. მოვკალი...

დამათენდა შენი ნაზი ღიმილი,
ამ ბოლო დროს უძილობა დამჩემდა,
ახლა როცა მალე მოვა სიკვდილი,
ვერაფერს ვგრძნობ, რეალობა გაჩერდა...

ნუ გეშინის, ნუგეშინისმცემელო,
მოფრინდება მოლივლივე იმედი,
ახლა მივხვდი, რომ იმისთვის ვიყავი
სადამომდეც თავის დროზე მივედი...

გაეხვევა ბაგეებში სილურჯე,
და სითეთრე ამიტაცებს ზღვისფერი,
არ იდარდო, სამუდამოდ ვიყუჩებ,
როცა მწვანე ნაპირებზე მივწვები..

ლივლივებენ სილურჯეში გედები,
და ჩემს ხელებს შეღებავენ იისფრად,
დაიჯერებ?! როგორც იქნა ვბერდები,
და მოვკვდები ჩემო სულის თილისმავ..

არ იქნება ღვთაებრივი გარდაქმნა,
ჩემი ომი უკვე მორჩა, დასრულდა..
და ის რასაც ასწლეული გადაჰყვა,
როგორც იქნა ვიპოვე და აღსრულდა..

ლივლივებენ სილურჯეში გედები
ვაჭყაპუნებ ფეხებს წყალში სარკის წინ,
ვეღარ მოვალ და ვერ მოგეფერები,
მიმიხმეს და სულო.. ნუღარ დამიცდი...