შენი სუნთქვა ხომ ასე ჩუმია
მაგრამ ხომ ვიცი, ისევ ჩემია
მაგისთვის ვცოცხლობ და არ მოგყვები
მაგისთვის მტკივა, მაგრამ არ ვკვდები

სიკვდილი მაინც ყველასთან მოვა
გაგვიტაცებს და ჩაგვმარხავს ზღვაში
და ჩვენი ცრემლიც ზღვას შეერევა
უკიდეგანო სიმარტოვეში.

შენი ხმა ალბათ დამიხსნის ზღვიდან
რომელიც ვერ გრძნობს ცრემლის სიმძიმეს
და იმ დღეს ვიცი უშენობისგან
სხვას არ ვაჩვენებ ამ ჩემ ბნელ მხარეს.

ზღვამ ხომ არ იცის, ეჰ, რას ინახავს
ეგ ნაღვენთები ცრემლები თვალზე
მაგრამ შენ იცი რაც უნდა მითხრან
მე მოგადგები სამარის კარზეც.